Ανθρώποι πάνε κ έρχονται πάνε κ έρχονται Ανθρώποι πάνε κ έρχονται σε δέχονται και τρέφονται απο σένα ενα κρασί παρηγοριάς τον έαυτο σου κέρνα πριν πέσεις στην αρένα για μένα τα λάθη είναι δικά μας και τα κουβαλώ απ το θάνατο ως στη γέννα Στρατιώτες πολέματε, με πέφτετε μη σπάτε μουδιασμένοι όλοι κ όμως η ασθένεια νικάται έχουμε το τρόπο απ το χρόνο κυβερνάται και η δύναμη μαζί μας να μη την υποτιμάτε Μη ψάχνεις ηθική μεσα στης πολης το κλουβι ο καθενας ειναι για τη παρτη του κ ολοι μαζι ανικανοι να νιωσουμε ανθρωπακια να πουλαμε τη ζωη σαρκικα να ζουμε μες στη παρακμη. Εθισμενοι απο το πονο μες στο χρονο βολεμενοι, βλαμμενοι, ο καρκινος του πλανητη οντα αρρωστα μη μου μιλατε απεχω δε θελω να σας ξερω στο τρυπακι σας δε μπαινω. Εχω τη θεραπεια μ ενα mic αναμμενο και ενα φιλο, σκεπτομενο καμμενο. Προσεχω να μη πεσω στη παγιδα, αλλα πεφτω. Σκανε 2 αλανια με σηκωνουνε και βγαινω, μαζι τους τωρα παω δε νιωθω φυλακισμενος. Με κερνανε μια μπυρα και ενα γαρο και μου λενε και χωρις αυτα να σαι ευτυχισμενος, ενω οι ιδιοι δε τηρουνε κατι τετοιο. Ειναι σκοτεινη εποχη, η μουσικη ειναι αναγκαια καθε στιγμη. Σκοτωσαμε τις μουσες μας και φτυνουμε χολη μες στης πολης τα ασχημα στενα σοκακια τελετη Σκοτωσαμε τις μουσες μας και φτυνουμε χολη. Σ ενα δωματιο διχως να μπαινει φως αυτομάτως το χαρτι παιρνει τη θεση της συζητησης σαφως δεν ειμαι αυτος που θα θελες να δεις το πως καταντα μικροαστος σ ενα κελι να ζω νεκρος. Προφανως, αρκέισαι στο να τρέχεις σα τρελος απο γειτωνια σε γειτωνια με φιλους μα στο τελος μοναχος συναισθηματικα φτωχος, αισχρος δυο μερες παρανοικος, η εξεταση απανταει θετικος. Σ ουσιες και σε λαθη δυστυχως που προσταζουν να σαι υπερκινητικος, μ ανθρωπους νευρικος, με τα λογια σου να σαι προσεκτικος και με βλεμματα που ο τελικος σκοπος το βραδυ ηταν να προκληθει εμμετος. Ο ποθος των ανθρωπων υπερποστατευτικος, απο το πως θες να το κανεις και στο που θες να το φτασεις κυνικος στις γειτωνιες μας ξενοι, δε ταιριαζει να σαι διαφορετικος κ ομως δε ζουμε. Καποιοι απο τη πορτα κρυφακουνε ειν αυτοι που εκει στη δυσκολη στιγμη θα πουν θα δουμε κ αφου 'ναι τα πραγματα στην ισχυουσα σειρα καποιοι πρεπει να απαλλαχτουνε απ το βαρος που για χρονια κουβαλουνε. Στρατιώτες πολέματε, με πέφτετε μη σπάτε μουδιασμένοι όλοι κ όμως η ασθένεια νικάται έχουμε το τρόπο απ το χρόνο κυβερνάται και η δύναμη μαζί μας να μη την υποτιμάτε Ανθρώποι πάνε κ έρχονται σε δέχονται και τρέφονται απο σένα ενα κρασί παρηγοριάς τον έαυτο σου κέρνα πριν πέσεις στην αρένα για μένα τα λάθη είναι δικά μας και τα κουβαλώ απ το θάνατο ως στη γέννα. Στρατιώτες πολέματε, με πέφτετε μη σπάτε μουδιασμένοι όλοι κ όμως η ασθένεια νικάται έχουμε το τρόπο απ το χρόνο κυβερνάται και η δύναμη μαζί μας να μη την υποτιμάτε

Γραπώνω απ το μυαλο οποιον αγαπω το βαθος στη πληγη απ το γραπωμα μου δειχνει που σε κατατασσω. Που θελω να το φτασω το γνωριζω μονο εγω συχνα σε κυνηγω σα θηραμα που θα το χασω. Αν με πληγωσουν ολη τη ψυχη μου επανω του θα αδειασω τα οσα παλι σκεφτομαι κινησεις κανω να το προσπερασω. Συγνωμη; Να τη βρασω. Κλεινω το ματι σ οποιο προβλημα σα νιωσω πως κοχλαζω. Μη τρεμεις σα το τζαμι οταν επιτεθει το μπασο μ ενα ποτηρι κρασο θα ρθω και θα στα πω το θαρρος μου δε βρισκω με στιχους τ αναζητω τους φοβους μου να διωξω προσπαθω οπως απο καθε γειτωνια το φασισμο. Βρωμομπιτα βρωμομπιτα, πατεις πατα πατω παλιοτερα παιχνιδι, τωρα χιπ χοπ με στριφτο. Οι λεξεις ανακατοσουρα μες στη σουρα χανω τον ειρμο μου. Ακουγονται τα λαθη σαν αληθειες σε κουπλε καχεκτικο κ οταν καλα σου φαινομαι το ματι μου να δεις το ασθενικο. Το στομα μου κρατιεται με τα ζορια ο νους μου βαζει τα ορια ωστε να ανταποκριθω. Ο νους μου βαζει τα ορια ωστε να ανταποκριθω ψυχη μου τρεχα να κρυφτεις πριν να σε βρω. Μεσα στο καστρο παιδια βλεπουν οραματα και τρεχουνε τα δραματα νομιζαν πως σωθηκαν μα χαθηκανε χαραματα χαραμισαν τα πραγματα. Ξεκολλα. Τυ ψυχη σου σωσε πρωτα και μετα κανε τα ολα. Oldschoolαδες. Με μπυρες και με τσιπουρα σου στελνουνε αραδες DeMontibαδες μες στο Βολο 10 μερες και οι μπυρες και ζαλαδες. Γυρισα στη βαση μου, τα αστερια ομως στο Πήλιο μου λειψανε και η δραση μου αντιφασιστικη δε πεφτει η ταση μου. Ακου τα παιδια της γειτωνιας καταθετουνε ψυχη μες στο μικροφωνο flow αλκοολικο μη συνεργάσιμο με μπασιμο και σκασιμο λεξεις να κολλαω ειμαι αρρωστος. Με λιγα αλανια γραψιμο, με μπυρες και με γαρα ως στο κλασιμο δεν ηρθε η ωρα ακομα. Φυγε κ αν κοιταξεις πισω μεινε ως στο χασιμο αλλιως παρε το δρομο σου τον αρρωστο. Λυπαμαι αν δε μπορεις να αγαπησεις ειναι χρονου χασιμο. Λυπαμαι αν δε μπορεις να αγαπησεις ειναι χρονου χασιμο παρε το δρομο σου τον αρρωστο. .VOCAΛ DE MONTIBUS.

Κατσε, κατσε. Κινουμαστε για να σε βρουμε σα κοπαδια τα τσιγκινα κουτακια πλεον αδεια, σε γραφω στα τετραδια ο νους μου σταζει λαδια. Να αλλαξω συμπεριφορα ποθω μα πρεπει να ζητησω αδεια. Απο σενα που σαι απ τα σημαντικοτερα προνομια τα βραδυα. Η μονη σχεση με ρουφιανους που χα ηταν τα ματια που μιλαν πισω απ τις μπαρες κ οχι απαραιτητα απ αυτες που γραφω στα κομματια. Κομματια γυρνω κατω απ τη πολη τα ονειρα μου βλεπεις σαπια. Η ψυχολογια δυσκολη μου το παιζει καποια. Τη κλεινω σα τα βρωμικα μου ρουχα στα ντουλαπια και τη ξαναφοραω οταν γινω πιτα απ τα κανατια. Τη πιανω απ τα μαλλια να μου εξηγησει κ εκ νεου κανει τη παπια να αγαπηθει φοβαται παιρνει χαπια. Ο δρομος τη πονα γι αυτο σφαδαζει στα κρεβατια και αχνοφαινεται σα γη απ τα καταρτια. Χαμενος μεσα στον ωκεανο χωρις πυξιδα πειρατες με μουσικα καραβια, ρουμι και τεκιλα. Αγχωμενοι τρομαγμενοι τριγυρναμε σα ποντικια μες στης πολης τα ασχημα στενα σοκακια παλι πιτα. Βαρεθηκα τα ιδια και τα ιδια να μου λες δεν εχει νοημα το αφηνω πια στη τυχη, φευγω κοιτα. Στο Πήλιο τα αστερια ηταν πηχτρα μια νυχτα καθαρη με δυο αδερφια. Αραγμα και πιωμα ως το πρωι και τραγουδαγαμε να φυγουν τα δαιμονια απ τη ψυχη. Φυσικα η φυση ειχε αποδεχτει τη μουσικη την αρμονια της ζωης ηταν μαζι μας τα δαιμονια ειχαν κρυφτει επιρρεποι και βουτηγμενα σε εποχη ψηφιακη. Ψαχνουμε αγαπη μα η αγαπη ψαχνει τη καταστροφη πεισμα με πιανει. Και θελω να τη βγαλω απ το κελι. Φοβισμενη μου απανταει πως δε βλεπει καν κελι και τοτε απλα πια δε φοβαμαι αν θα χασω μ αν θα παιξω με τιμη και τοτε απλα πια δε φοβαμαι αν θα χασω μ αν θα παιξω με τιμη αν θα παιξω με τιμη ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΡΟΥΜΙ ΚΑΙ ΤΕΚΙΛΑ

Βλεπω το κοσμο να τρεχει να ψαχνει κατι σημαντικο. Αμφιταλαντευεται η ψυχη και το μυαλο κυνισμος κ αλκοολισμος ηπιες κοντρες απειρα παιδια χαμενα μες στις νοτες. Στιχοι και βιωματα σαν τοτε δηλωνουμε κλεισμενοι κολλημενοι ουτε θλιμμενοι. Με το παιδιαριστικο σου κοσμο στραβωμενοι. Ημιλιποθυμα μ ακομα ενωμενα μες στο δωμα βρισκονται τα σωματα που διωχνουν το χειμωνα ειναι η δυση κατι αλλιωτικο σα δογμα ειν η μουσικη μας φλογα. Θα θελα να βγω να περασω να σε δω και να στα πω. Εφυγες νωρις φιλε μα θα σε θυμομαστε αιώνια. Απεδρασαν οι σκεψεις μας. Ποτιζεις με κολονια το ψευτικο σου χρωμα. Ειμαι ακομα με εκεινους κ εκεινες που μας νιωσανε τα βραδυα που πεσαν οι παρωπιδες. Μη σε νοιαζει πως περναμε και πως ειμαστε προχωρα εχασες συναισθημα κενος εισαι και χωμα η αμυνα σου θα σε φαει. Ξερω δε θα πληγωθεις μα πιο το νοημα; Κοιτω περιφανα το γαμημενο συννεφο απο πανω απο κατω ενα καζανι ψυχες. E ναι που λες αποτυγχανω να βρισκω εποχες που να ταιριαζουν με ολες τις επιλογες που αναλαμβανω σε περας να τη φτανω. Συμπερασμα το χανω. Συμπερασματικα καποιον που δε θα χαιρετησες παριστανω. Παραμενουμε αδειοι και τρεμαμενοι σα χερι απο ζητιανο. Η λεξη καθημερινοτητα σημαδια αφηνει σαν αγαρμπη κλωτσια απο πολιτσμανο. Τα αλανια που με βοηθαν στ αληθεια να ανασανω τα χω διπλα τα εκτιμω κ ανησυχα γυρνω γυρω απ τη κολαση που φτιαξανε να τα ξαναζεστανω. Αν παιζει κατι μαυρο βαζουν λιγο παραπανω μια ανοιξη να δω. Η ελπιδα μας κραταει σε ρυθμο και σ ετοιμοτητα οταν χαθει κ αυτη μαζι της παιρνει την αθωοτητα. Τα αισθηματα γεννανε τοση βαρβαροτητα μαζι σου θα τα παρεις πριν απ την αιωνιοτητα. Βαδιζω στραβα, οι ουσιες να ξεχναμε η να περναμε καλα ανακατεψανε τα σωθικα. Σα παρανοια απλωθηκα απο μερος σε μερος δε συμφερω σε σθενος ουτε σε εγγυτητα ποσο μαλλον σ εγγυροτητα. Κ η τοση αναμονη για λιγη ωμοτητα σε καταντα τρελο, συναμα δυσκολοπιστο και εγωκεντρικο. Τα Blues ειναι γραμμενα σε τετραδια κ αντι για νοτες αθλια στιχακια μες σ αυτο και μια ερινυα που γυρναει στο μυαλο. Ειμαι ακομα με εκεινους κ εκεινες Ειμαι ακομα με εκεινους κ εκεινες Τα βραδυα εκεινα που Τα βραδυα εκεινα που μας πεσαν οι παρωπιδες.

Κοιτω ανθρωπους να παιδευονται δε ξερουνε τι θελουνε μπερδευονται, δε βλεπουνε τι εχουνε χαωνονται και τρεχουνε, απεχουνε και τη πραγματικοτητα αρρωσταινουνε ματια τρια κλειστα και κοροιδευονται. Τι θελουνε τι ψαχνουνε ποια φαση ποιοι ραπαδες; ανατρεπεστε και πεφτετε ειρωνικα μιλατε καταστρεφεστε. Ξυπνηστε απο το matrix για να βγειτε ειναι αρρωστοι και θελουν τιμωρια αυτοι που ελεγχουνε. Με χαπια και ασθενειες μας ποτιζουνε το θελουνε τιποτα να γνωριζουμε και για θεους να πεφτουμε. Βομβες εκτοξευονται, αθωα παιδια πεθαινουνε και εσυ μου γραφεις diss και σε σιχαινομαι. Μακαρι το μικροκοσμο να καιγαμε να φευγαμε, το αλκοολικο μου flow σε ηρεμησε μαζι με beat απο το γιαπωνεζο σε διεγειρε μαζι με beat απο το γιαπωνεζο σε διεγειρε και σε εκανε να θελεις ν αρχισεις και να σκεφτεσαι. Μαζι με beat απο το γιαπωνεζο σε διεγειρε και σε εκανε να θελεις ν αρχισεις και να σκεφτεσαι. Ειναι οι De Montibus. Το αλκοολικο μου flow σε ηρεμησε. Οτι σωστα δε φερεται τελειωνει οποτε λιωνω τη καρδια σου μαλακωνω σε γειωνω ανθρωπος κακος δεν ειμαι στο δηλωνω. Αφεθηκα περιμενα καηκαν κυτταρα υπαρχουν ορια. Κοιτα μη τα περασεις φευγεις γρηγορα, δεν εχεις που να πας οι σκεψεις λυσσαξαν στα ματια μη κοιτας παιδια που πιστεψαν σε εσενα και διαλυθηκαν. Προσχηματα να βγαλω απ τη καβατζα. Οτι ερχεται και φευγει το επελεξαν οι μοιρες γιατι αυτες κανουν κουμαντα. Εχεις θρασος αν νομιζεις οτι το χασα μαλακα. Beatαρα Naifαρα Oldschoolια. I am a worrior, i dont waste my soul and my time

Ακορεστη διψα για σκατζα, στη γειτωνια τη βρωμικη αυτη παιζουν ροματζα παιρνω φαλτσα. Αποφευγοντας εμποδια για να καταληξω σε φαστιστοειδων τη φατσα. Ουρλιαζουν λυκοι κ η συχνοτητα των ουρλιαχτων σα μπατσα στη γυρα γι αλλη μια φορα συνειδηση καβατζα. Τα αφεντικα σα ganja αφου τρεχουμε για τα γουστα τους και στο ξημερωμα αναγκαζουμε το νου σε λατζα. Που ν' τα τζαμπε μας απογευματα χωρις πολλα πολλα; Καμια ιεραρχια, κοκκινο φθηνο κρασι σα το μικροφωνο και τερμα τα ηχεια. Ηχουν απ τα βουνα μυνηματα με μελωδια, χαλουν τη νηνεμια. Επεται καταστροφη και κατεβαινουν τα θηρια, με λυσσαλεα βια, θα παρουν μια εκδικηση στη τοση αδικια. Αντισταση καμια οπως και συναναστροφη μ αυτη τη σαπια κοινωνια. Μια τζουρα απο καφε διακοπτει αποτομα το οραμα, επιστροφη στη εβδομαδιαια απραξια. Σε κοιταζουνε με βλεμματα αυστηρα, αλλοι γυρναν τα βλεμματα τους αλλοι πανε για καβγα. Σχηματιζουνε καμβα τα ονειρα μας με προσχεδιο τους εφιαλτες μας στα σκοτεινα βραδυα περιεργα. Μες στη παρανοια ζουμε προσωρινα, τα υποσχεθεντα λογια φευγουνε με τη πρωτη θυελλα. Καταμουτρα τους πτυελα. Γνωριζουμε τη νικη, θα επελθει. Τα αισθηματα μας φρικη. Τα ματια μας κ η ανασα μας καυτη οταν θα ουρλιαξουνε οι λυκοι. Τα ματια μας κ η ανασα μας καυτη οταν θα ουρλιαξουνε οι λυκοι. Δε κρυβω το μυαλο μου πισω απο το δαχτυλο μου, εχω νιωσει υλιστης. Οι ληστες του κρατους ομως ειναι ελευθεροι στους δρομους. Υλιστης οπως σου ειπα εχω νιωσει μα ελεγχω τη καρδια και το μυαλο μου. Ελεγχω τη καρδια και το μυαλο μου οταν βρισκομαι σε συγκρουση με το κακο εαυτο μου. Θα εβαζα και ορια αν ηξερα ποια ειναι. Δε νιωθω και πολλα βλεπω τα πραγματα σαν να μαι στη απ εξω γενικα. Κοσμοι καιγονται, γυναικες ψαχνουνε καποιον να τον εκμεταλλευονται, οι φιλοι σου ολοι κλαιγονται. Να πανε να δουλεψουνε αν θελουνε να εχουνε κ η τριτη ηλικια λεει πως ντρεπεται για μας. Αυτοι οι γαμημενοι που ψηφισαν ολα αυτα και μιλανε, αφεντικα το αιμα μας ρουφανε ψιχουλα μας δινουνε πως να τους εκτιμαμαι. Θελεις να σε αγαπανε μα τη παρτη σου κοιτας γι αυτο και ολοι σε γαμανε, φευγουνε μετα σε προσπερνανε. Και συ εκει κολλας, μες στης πολης τα ασχημα σοκακια προχωρας. Δεν εκτιμας πολλα χανεις τα λιγα. Μηχανημα αστικο σου μασανε τη ψυχη μες στη ρουτινα, ειναι ολα πριμα.

Κοιταζω γυρω μου και βλεπω μονο θυματα τι να μου πουνε τα ποιηματα και τα σοφα μας λογια; Παραστρατηματα σε κατι υπογεια, τα αθωα βλεμματα μας χανονται οταν νυχτωνουν τα ρολογια. Το παμε χωρια χωρια μα παταν γερα τα βηματα. Βρωμαν της καθε σκεψης μας τα λημματα που 'ν αναριθμητα. Με φτιαχνει να παραμιλω σε μουσικες και να κοιταν καχυποπτα. Να σκαν επανω στη στερια που κατοικουμε κυματα εθιστηκα να παρακολουθω απ τη ταρατσα ανθρωπομηχανηματα. Τραβω τις λεξεις ευκολα που ακουγονται καλυτερααααα κ η επεξηγηση σ αυτο διακοπτει τον ειρμο σου μια ωρα αρχιτερα, γελω μες στο κεφαλι σου κ ας μη καταλαβαινεις. Τα παντα για το τιποτα. Ειναι πιο ευχαριστο να φτιαχνουμε παρα να επιλυουμε τα προβληματα. Η αγωνια σου προκυπτει απ το τροπο της προσεγγισης σ αυτα και οχι απ των επιπτωσεων τα δηγματα. Μισω να περιγραφουν τη ζωη μου με τα ενεργητικα τους ρηματα. Στους τοιχους ζωγραφιες απ της σαπιλας τα υπολειμματα περιεργες εικονες που τις δεχονται αναντιρρητα. Στις θεωριες πασαλειμματα και πισω βηματα. Οταν νυχτωνει παντα κανεις πισω βηματα κ οταν νυχτωνεις παντα κανω πισω βηματα χωρις να ελεγχω σηματα. Οποιος βιαζεται στις λασπες θα πατησει κ αυτος που νυχτα μονος περπατει θα τον σκονταψει η φυση. Περιεργες ωρες οι πρωινες να γραψει καποιος ποιηση αφου το προγραμμα της μερας βγαινει συμφωνα με το αν σ αυτα που γραφω εχει καποιος να απαντησει. Κ αν οντως εχει ας ελπισουμε πως εχει βρει το τροπο να μιλησει.

Σε κοιταζουνε μα δε καταλαβαινουν wake and bake Κυριακη. Αυριο Δευτερα απ την αρχη, ειναι το πειραμα στη πιο καλη μορφη και εσυ γουσταρεις, ελευθερος ποζαρεις. Θυμαμαι μου μου χες πει ολα καλα μα μεχρι εκει. Ακομα με τους ιδιους τα ιδια εσενα δε σου πεφτει κριτικη. Καλη ανταμωση στη νεα εποχη με τους δικους σου αρχισε να πινεις ταχα να ηρεμεις το νου σου. Skate και Graffiti οπως παλια ημασταν ατομα πολλα τωρα χαθηκαν κυριλε γινανε ολοι και καλα. Τα γραφω απλα γιατι ειναι απλα τα πραγματα τα συνθετα για συνθετους και καταστροφικους πισω αφηνω. Εσενα θα σε παρω στο ταξιδι μου αναδρομη στο παρελθον ουρλιαζουνε οι λυκοι σου. Ψαχνουν τη ενεργεια του τοτε ολοι οι φιλοι σου και εγω μαζι ψαχνουμε να βρουμε διαφυγη και εγω μαζι ψαχνουμε να βρουμε διαφυγη και εγω μαζι ψαχνουμε να βρουμε διαφυγη. Τρομαζω στην ιδεα πως θα με κατανοησουν μες στο μυαλο μου θα εισχωρησουν θα απασφαλισουν την ουσια. Εκεινη που κραταμε στη παλαμη μας σφιχτα που τη ταιζουν με ελπιδα, με βια. Με βλεμματα κρυφα, που δεν ειναι γνωστα μα δεν ειναι και στοργικα ολα μου φαινονται παγιδα. Πισω απ τη πορτα σ ειδα. Χτυπαγες με δυναμη πιστευες θα σου ανοιγα κ θα αντικρισεις χλιδα. Ναι παρατηρω πως εχω το αγγιγμα του Μιδα μα η διαφορα μας ειναι στο χρυσο. Οτι αγγιζω καταστρεφεται μοναχος το συνειδτοποιω κανεις δε ξερει πως νιωθω καθε αυρα διχως να πρεπει να πιω. Σ εχω δει με 2 ροδες να γυρνας να φυλας τα χνοτα σου με θυμασαι σου λεγα για μας. Ευκολα ξεχνας τις στιγμες σου, οι μερες ειν δικες σου σ αλλους να μη τις πουλας Δανειζε τες σ οποιον θες μα μη το παρατραβας εχοντας υποψην πως πονας θα σου δωσω δηλητηριο πεθαινεις το ξερω ειναι το ελιξηριο για της ψυχης μας τ ολο κολαστηριο. Σαραβαλο περπατημα σαν αγρυπνο ξεφαντωμα σ αναζητουμε ατομα πολλα πριν το χαραμα τα παντα ιδανικα με τη πρωτη ακτινα χαωμα. Η πολη παραναλωμα τα βραδυα καποιο αρωμα μας σερνει απ τη μυτη. Οι μερες μας ζωγραφισμνες ολες με το χρωμα του γραφιτη κ αν θα τα καταφερω θα γυρισω το πλανητη μια μελωδια τρεχει με βουτα σε χαρμολυπη Ξερω να κολυμπω σ αυτη μ αποκαλουνε δυτη Αν θα τα καταφερεις θα γυρισω το πλανητη οι μερες μας ζωγραφισμνες ολες με το χρωμα του γραφιτη μια μελωδια τρεχει με βουτα σε χαρμολυπη. Ξερω να κολυμπω σ αυτη μ αποκαλουνε δυτη μια μελωδια τρεχει με βουτα σε χαρμολυπη Οι μερες μας ζωγραφισμνες ολες με το χρωμα του γραφιτη αν θα τα καταφερω θα γυρισω το πλανητη Μια μελωδια τρεχει με βουτα σε χαρμολυπη ξερω να κολυμπω σ αυτη μ αποκαλουνε δυτη αν θα τα καταφερεις θα γυρισω το πλανητη Οι μερες μας ζωγραφισμνες ολες με το χρωμα του γραφιτη μια μελωδια τρεχει με βουτα σε χαρμολυπη Ξερω να κολυμπω σ αυτη μ αποκαλουνε δυτη Μια μελωδια τρεχει τρεχει τρεχει τρεχει.